Τί κι αν ο κόσμος δεν είναι ότι ονειρεύτηκες?

Μεγαλώνουμε ελπίζοντας ότι θα ζήσουμε έντονες στιγμές. Να αγαπηθούμε, να αγκαλιαστούμε, να μείνουμε ατελείωτες ώρες με τον καλό μας ή την καλή μας να κοιταζόμαστε στα μάτια και να ονειρευόμαστε σιωπηλά. Και περιμένουμε όλο και πιο έντονα να ζήσουμε αυτά τα απλά καθημερινά πράγματα, τα οποία αποδεικνύεται πόσο δύσκολο είναι να τα βρούμε στο πρόσωπο κάποιου. Στο πρόσωπο του ανθρώπου που περιμένουμε να αγαπήσουμε.

Βγαίνουμε, απογοητευόμαστε και ορκιζόμαστε ότι δεν θα ξανασχοληθούμε. Μέχρι το επόμενο πρώι. Ίσως μέχρι το μεθεπόμενο πρωί. Αλλά ποτέ δεν το βάζουμε κάτω. Είναι στη φύση του ανθρώπου να κυνηγάει την αγάπη. Δυστυχώς, είναι αναπόφευκτο να πιάσουμε πάτο, να σιχαθούμε τους ανθρώπους, να βλαστημήσουμε την ώρα και τη στιγμή που έχουμε στο στήθος μας μία καρδιά που χτυπάει. Μία καρδιά που περιμένει να χτυπήσει για τον έναν και μοναδικό.

Ε λοιπόν, για μένα ο κόσμος δεν είναι ότι ονειρεύτηκα. Και πολλές φορές τρομάζω από τις εφιαλτικές διαστάσεις που μπορεί να πάρει. Αλλά το έχω βάλει σκοπό να χτίσω τον δικό μου κόσμο με όνειρα που ξέρω ότι πολύ πιθανόν να καταρρεύσουν πριν καν το καταλάβω. Γιατί χρειαζόμαστε το όνειρο. Το όνειρο μας κάνει να ελπίζουμε. Και όποιος ελπίζει ζει καλύτερα.