Σήμερα, πραγματικά ένιωσα και διαπίστωσα ότι ήρθε η ώρα να αφήσω πίσω μου πράγματα του παρελθόντος. Δεν στενοχωριέμαι όμως, καθόλου. Όλα εμπειρίες είναι, έμαθα, έκανα φίλους και το σημαντικότερο...ερωτεύτηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Και είμαι τυχερός που ένιωσα τόσο δυνατά συναισθήματα ακόμη κι αν έκλαψα. Αλλά είμαι ακόμη ερωτευμένος και περιμένω με αγωνία τη στιγμή που θα χαθώ στα χέρια του ανθρώπου που θέλω.
Αυτό το οποίο αναρωτιέμαι είναι το πότε καταλαβαίνουμε ότι κάτι έχει τελειώσει? Μήπως ενδόμυχα το ξέρουμε πολύ πριν πάρουμε απόφαση ότι έχουμε φτάσει στο τέλος? Μήπως αφήνουμε κάτι όταν ξέρουμε ότι έχουμε αποκωμίσει όσα χρειαζόμασταν? Ή μήπως δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω και τα πλασάρουμε στον εγκέφαλο μας απλά και μόνο για να παρηγορήσουμε τον εαυτό μας?
Και έχω κι άλλη μία εύλογη απορία.. Πώς γίνεται να αφήνουμε κάτι τόσο εύκολα όταν λίγες μέρες πριν δεν μπορούσαμε να ζήσουμε την καθημερινότητα μας χωρίς αυτο? Τί αλλάζει από τη μία στιγμή στην άλλη?
Η δική μου εμπειρία μου έχει δείξει ότι αποφασίζεις να φύγεις από κάτι όταν αντιλαμβάνεσαι ότι πλέον δεν σου είναι απαραίτητο. Οταν διαπιστώνεις ότι σου κάνει περισσότερο κακό παρα καλό. Λες και χτυπάει ένα καμπανάκι και σου λέει ότι ήρθε η ώρα να αφήσεις το παρελθόν σου. Ε λοιπόν εγώ το άκουσα το καμπανάκι και θα πράξω ανάλογα. Τους ανθρώπους που θέλω να κρατήσω θα τους κρατήσω στη ζωή μου. Τους υπόλοιπους θα τους διαγράψω, δεν θα είναι η πρώτη φορά.
Συμπερασματικά, δεν χρειάζεται να φοβόμαστε να αφήσουμε πίσω μας αυτά που δεν μας ενισχύουν πλέον. Στο κάτω κάτω, το απαιτεί και η θεωρία του κύκλου ζωής. Όλα έχουν ένα τέλος. Η επιτυχία θα είναι να φτάσουμε στο τέλος ξέροντας ότι η διαδρομή άξιζε τον κόπο. Και αμα με ρωτάτε θα σας πω ότι όχι μόνο άξιζε αλλά θα τη θυμάμαι ως κάτι πολύ ανατρεπτικό για τη ζωή μου. Μη διστάζετε να κλείνεται πόρτες που από πίσω τους έχουν σκοτάδι. Κάντε το για να βρείτε άλλες οι οποίες έχουν φωτεινότερο φόντο.
Καλό βραδυ να έχετε...
